|
Afrodita sur via bunta trono, mi vin petas, Zeŭsa filin' ruzplekta, tristi, ho reĝino, ne lasu min sub tedo aflikta! Venu do, se ofte vi elaŭskultis mian peton per pia preĝ' invitan, kaj forlasis por mia help' la patran domon oritan! Vian ĉaron svarm' de paseroj vigle flugilfrapaj al nia nigra tero tiris haste el la ĉiel' sur rekta voj' tra l' etero. Tuj vi venis. Kaj de rideto brilis la vizaĝ' senmorta, kiam, beata, vi demandis, kio do ree, kial voko veata, kia frenezuma sopir' min kaptis. "Kiun ree Peitho en amfervoron al vi logu nun? Kiu kulpis al vi, Sapfo, doloron? Ĉar, de vi fuĝanta, ŝi tuj vin serĉos, ĉar, puŝanta for la donacojn, donos, ĉar, vin ne amanta, ŝi malgraŭ volo ami bezonos." Venu ankaŭ nun, liberigu min de zorg' amara! Helpu sopirplenume mian koron! En ĉi batal' mem luktu kun mi komune! |